دهانت را می بویند
مبادا که گفته باشی دوستت می دارم
دل ات را می بویند
روزگار غریبی ست نازنین
و عشق را
کنار تیرک راه بند
تازیانه می زنند .
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
در این بن بست کج و پیچ سرما
آتش را به سوختْ بارِ سرود و شعر
فروزان می دارند
به اندیشیدن خطر مکن
روزگار غریبی ست نازنین
آن که بر در می کوبد شباهنگام
به کشتن چراغ آمده است .
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
آنک قصابان اند بر گذرگاه ها مستقر
با کنده وساتوری خون آلود
روزگار غریبی ست، نازنین
و تبسم را بر لب ها جراحی می کنند
و ترانه ها را بر دهان .
شوق را در پستوی خانه نهان بایدکرد
کباب قناری
بر اتش سوسن و یاس
روزگار غریب ست، نازنین
ابلیس پیروزْ مست
سور عزای ما را بر سفره نشسته است

خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد

نخـفـتـه‌ام ز خیالی      کـه می‌پزد دل من
خـمار صدشـبـه دارم      شرابخانه کجاست

به شکوه گفتم برم زدل    یاد روی تو آرزوی تو

به خنده گفتا نرنجم از خلق و خوی تو یاد روی تو
ولی ز من دل چو بر کنی    حدیث خود بر که افکنی
هر کجا روی وصله منی    ساغر وفا از چه بشکنی

گذشتم از او به خیره سری    گرفته ره مه دگری

کنون چه کنم با خطای دلم    گرم برود آشنای دلم

به جز ره او نه راه دگر     دگر نکنم خطای دگر