مابقی یک سال را نود بار تکرار می کنند

  پیاده آمده ام...
                        بی چارپا و چراغ ، بی آب و آینه
                        بی نان و نوازشی حتی                      
                        تنها کوله یی کهنه و کتابی کال و دلی که سوختن شمع نمی داند!

                        کوله بارم  پراز گریه های فروغ است
                         پر از دشتهای بی آهو
                         پرازصدای سرایدارهمسایه که سرفه های سرخ سل از گلوگاه هر ثانیه اش بالا می روند!
                         پر از نگاه کودکانی  که شمردن تمام ستارگان ناتمام آسمان هم
                         آنها را به خانه ی خواب نمی رساند!               
                 
                         می دانم...
                         کوله ام سنگین و دلم غمگین است
                         اما تو دلواپس نباش !
                         نیامدم که بمانم
                         تنها به اندازه ی نمباره یی کنارم باش
                         تمام جاده های جهان را
                         به جستجوی نگاه تو آمده ام
                        پیـــــــــاده
                        باور نمی کنی ؟
                        پس این تو و این پینه های پای پیاده ی من
                           حــالا بگو...
                                      در این تراکم تنهــــــایی
                                      مهمان بی چــــــــراغ نمی خواهی ؟

معجزه ها رخ می داد،اگر جوانان می دانستند و پیران می توانستند

کودکی هایم اتاقی ساده بود

قصه ای دور اجاقی ساده بود

شب که میشد نقشها جان میگرفت

روی سقف ما که طاقی ساده بود

میشدم پروانه خوابم می پرید

خوابهایم اتفاقی ساده بود

زندگی دستی پر از پوجی نبود

باری ما جفت و طاقی ساده بود

قهر میکردم به شوق آشتی

عشقهایم اشتیاقی ساده بود

ساده بودن عادتی مشکل نبود

سختی نان بود و باقی ساده بود

دیشب باران قرار با پنجره داشت
روبوسی آبدار با پنجره داشت
یکریز به گوش پنجره پچ پچ کرد 
چک چک، چک چک، ... چکار با پنجره داشت

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولى دل به پائیز نسپرده ایم

چو گلدان خالى لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود، ما دیده ایم
اگر خون دل بود، ما خورده ایم

اگر دل دلیل است، آورده ایم
اگر داغ شرط است، ما برده ایم

اگر دشنه دشمنان، گردنیم
اگر خنجر دوستان، گرده ایم

گواهى بخواهید، اینک گواه
همین زخم هایى که نشمرده ایم!

دلى سر بلند و سرى سر به زیر
از این دست عمرى به سر برده ایم

دنیا را بغل گرفتیم گفتند امن است هیچ کاری با ما ندارد

خوابمان برد بیدار شدیم دیدیم

آبستن تمام دردها یش شده ایم