|
هر چه بادا باد
نظرات شما عزیزان: مَتا
 ساعت0:02---7 مهر 1391
سلام
در پشت دیوار تنهائی سرزمینی بود در هاله غم پنجره ای بود به رنگ سکوت جاده ای بود بسوی کویر خنده بی معنا بود سینه ها دریا بود از درد و هجران و سکوت را دست به سر می کردند اندوه ها در انتهای راه چوبه ای بود از جنس جنون که دلبستگی و عشق را به دار . می کشیدند تا زنده بمانند آنها که با عشق بیگانه اند و به فردا نمی اندیشند . وارثان دل پریشانی و اندوه . ولی وابسته به خویش در آنجا سجاده ای بود به رنگ ریا ، قبله اش سیار بود . از آسمانش همه غم میبارید . خدایش همه انکار بود و حاشا کردن خویش . زمین خسته بود از گامهای سرد و بی هدف . کسی به فکر فردا نبود همه به دیروز می اندیشیدند ، که چگونه بر آن ها گذشت .
درباره وبلاگ  كاش مي شد كه پريد ، كاش مي شد كه مثل جوجه اردك زشت ، قو شد يك قوي سپيد . آخرین مطالب آرشيو وبلاگ 
نويسندگان پیوندهای روزانه پيوندها
|
||||
 |
تبادل
لینک هوشمند
